İnsanoğlu olarak garip varlıklarız. Mutlulukla, ışık gösterileriyle karşıladığımız her yeni yılı 365 gün sonra küfrederek uğurluyoruz. Çocukluğumuzda yerli malı haftasına elimizde Coca-Cola'yla gelen tiplerdik biz. Bir öğretmen de çıkıp "Yavrum bu yaptığın bıdı bıdı yerli malı haftasına ters" demedi ya la! Mutlu olmamamız gereken şeylerle mutlu olmamızın sebebi o yıllar yani. Biraz daha derine inip irdelemek gerekiyor.

"Çok acımasızdın be 2005! Bir defol git artık!"

"Sen de yıl mısın be! 2010 gel artık n'oluuuur..."

"Hep mi bana lan 2012, hep mi bana? Siktir ol git bir zahmet!"

He canım he, okuyup üflediğimiz tüm lanetleri, tüm kötü ruhları içine tıkıştırdığımız yıl gidince her şey de güllük gülistanlık olacaktı zaten. Peki ya anılar? Giden yıl onları da götürüyor mu giderken? Çeyrek asırı iki sene evvel devirmiş olan ben mesela... 2012'de hayatımın ilk büyük kaybını yaşadım. Toprağın altına çok sevdiğin bir bedeni - ama yalnızca bedeni - yerleştirip, üzerine de iki tahta çakıp, kapatıp gitmek ne demekmiş onu öğrendim. Tüm suçu 2012'ye atmayı seçebilirim. Ne de kolay olurdu...

Her eskiyen yılı küfürlerle uğurlayıp, yenilerini övgülerle ve iyi dileklerle karşılamaya programlanmış biri değilim. Öyleleri de bir zahmet eskisine küfür ederken, sarılıp sarmaladıkları yenisini - çok değil - 365 gün sonra lanetler okuyarak uğurlayacaklarını unutmasınlar.

Azıcık samimi olun yahu!

(Hadi bu da benden size olsun, ilkokul öğretmenim öğretmişti)

Yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl
bizlere kutlu olsun
Yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl
sizlere mutlu olsun
Eski yıl sona erdi
yepyeni yıl geldi
Bu yıl olsun mutlu bir yıl
bu yıl olsun hey hey
 
Kardeşiz biz hepimiz
bitmesin hiç sevgimiz
Aramızda dargınlık yok
aramızda hey hey
Mutlu olsun insanlar
mutlu olsun tüm evren
Yeni yılda hep birlikte
yeni yılda hey hey