Postanedeki işimi hallettikten sonra hızla geçtim caddeyi. Ayaklarımdaki ağrıdan değil ama biraz da aceleden sağdaki ilk sokağa girdim. Eğer ki bir yere kestirmeden ulaşmaksa hedefiniz bu dar yollar her zaman işe yarar. Hayatın kendisine de kestirmedir aslında sokaklar. Yaşamın belli başlı temel kurallarını her insan çocukluğunda sokakta öğrenmiştir. Neyse, sokaklar her halükârda iyidir ve benim anlatacağım şey sokakların iyiliği değil.

Çocukluğumdan kalma bir manzara vardı karşımda. Taşlardan yapılma iki kale ve arabanın altına kaçmış bir topu tekmeleriyle çıkarmaya çalışan ufaklıklar. Bir tanesi kenarda oturmuş; ağlıyor. Top sahibi oynamasına izin vermediği için değil pek tabii. Nihayetinde bir çocuk ancak "düşmek" fiili vuku bulduğunda ağlar; ya annesine güç bela aldırdığı dondurması düşecektir yere ya da kendisi. Sağ dizinden akan kan yeni olduğu her halinden belli olan ayakkabısını kırmızıya boyamış. Arkadaşları arabanın altından çıkardıkları topla çoktan hayallerinin peşinde koşturmaya başlamışlar. Yalnızlık zor zanaat. Hele hele çocuksanız daha da zor.

Fiziksel acı insanı ancak çocukken ağlatabiliyor. Yaklaşık 4 sene evvel (vay arkadaş, o kadar olmuş mu) sol köprücük kemiğimi kırdığımda farkına vardım bu durumun. Bugüne değin fiziksel olarak hissettiğim en yoğun acıydı ve ben ağlamamıştım. Ağlamak istemiştim ama yapamamıştım. Yaşı ilerledikçe insan anlıyor ki onu artık sadece ruhsal acılar ağlatabiliyor. Pirinç tanelerini kıskanıyorum bazen. Bir eleğin içinde kötü olanlarından ayrılabiliyorlar ve ortaya kusursuz bir pilav çıkıyor. İnsanlar için de bir elek olmaması büyük kayıp bence. Düşünsenize canımız istediğinde giriyoruz içine ve puf(!); diğer tarafa gereksiz acılarımızdan arınarak bambaşka bir şekilde geçiyoruz.

"Puf" ne lan!

"...
 Hold me in your thoughts, take me to your dreams
touch me as i fall into view
when the winter comes keep the fires lit
and I will be right next to you

Keep me in your heart..."

• Bir itirafla başlayalım: İnternet ortamında kullanmakta olduğum nick kabul ediyorum ki ergenlikten kalma ve sırf sürekliliği bozmamak adına değiştiremiyorum. Tanıyan az buçuk insan bu kullanıcı adı ile tanıdı beni. Yine de bir yerlerde "morannon" ya da "osgiliath" gibi kullanıcı adlarını görürseniz, onlar da ben olabilirim. Olmama ihtimalim de az değil.
• Eskiden Blogger hep dutluktu. Farklı bir büyüsü vardı işte. Güzel insanların evi gibiydi. Özellikle birkaç sene öncesine kadar Blogger'da bulunmaktan büyük keyif aldığımı hatırlıyorum. Birçok da arkadaş edindim ama ben onları pek çoklarının gördüğü gibi "sanal arkadaş" olarak görmeyi yok sayıyorum. Gündelik yaşantımızda gittiğimiz okulların, çalıştığımız iş yerlerinin,yaşadığımız mahallenin bizlere dayattığı zorunlu arkadaşlıklardan çok daha fazlasını verdiğini düşünüyorum ben. Sormazsınız ya, "neden" sorusuna da cevap vereyim. Şöyle ki; burada siz bir ilgi alanı yaratıyorsunuz ve sizin kim olduğunuza dair zerre fikri olmayan insanlar yaratmış olduğunuz alan dolayısıyla sizinle iletişime geçiyor. Herhangi bir zorunluluk yok yani ortada. Demem o ki; pek çok Blogger bir vakit bana çok büyük iyilik etti farkında olmadan. Şimdi o güzel Blogger'lar o çirkin Tumblr'lara binip gittiler... Çok ayıp ettiler!
• Hayatı Holden Caulfield tadında yaşamak istiyorum. Fakat istemek hiçbir şeydir, biliyorum; harekete geçmek her şey.
• Yıl olmuş neredeyse 2013, Çelik bile değişmişken bir türlü değişemeyen o kadar insan var ki. Çelik'in değişmesini de ağza çok sakız ettik, farkında değilim sanmayın.
• Özel bir havayolu şirketinin "Kızınızın ismini en yeni uçağımıza verelim" gibi aşırı seksist ve aynı oranda iğrenç bir kampanyası var. Sanıyorum yeni uçağın halk arasında yaygın olarak kullanılan "kız gibi" sıfatına layık olduğunu düşündükleri için bu yolu seçmişler.
• Bazen hiç mutlu olamayacağınızı hissettiğinizde öyle bir an geliyor ki duygularınız 180 derece değişebiliyor. Geçtiğimiz hafta sonu Felipe Melo'nun son dakikada kurtardığı penaltı da böyle anlardan biri işte. Galatasaray da olmasa 'umut' ve 'mutluluk' kelimelerinin anlamı için sözlüğe bakardık pek çoğumuz.
• Hükümet CERN'den elini ayağını çekmeye karar vermiş. Bilime yatırım yapana kadar diyanete milyarlar harcarız, değil mi ama!
• Tekrar izlemek lazım: Los lunes al sol (Güneşli Pazartesiler). Hatta abartıp hayatımızın filmi yapmalıyız birçoğumuz.
• Bu haftayı da Özdemir Asaf ile kapatalım; sağlıcakla:
  
  "Ben pırıl pırıl bir gemiydim eskiden
  inanırdım saadetli yolculuklara;
  adalar var zannederdim güneşli, mavi, dertsiz
  Bütün hızımla koşardım dalgalara
  o zaman beni görseydiniz...
  
  Ben pırıl pırıl bir gemiydim eskiden
  beni o zaman görseydiniz
  siz de gelirdiniz peşimden
  
  Ama şimdi şu akşam saatinde
  son liman kendim, bu döndüğüm;
  bilmiş, bulmuş, anlamış
  hatırımda, bir vakitler güldüğüm
  yoluna can serdiğim o kaçış
  
  Şimdi, şu akşam saatinde
  dönüyorum görmüş, geçirmiş, atlatmış
  denizlerin doymayan sahilinde."

Not et! Yağmurlu bir gecede şehirler arası bir yolculuğa çıkmadan evvel çantaya atılacak bir Bülent Ortaçgil şarkısı her şeyi daha güzel kılar. Yağmur iyidir...

Her şey olur,
her şey büyür,
her şey geçer,
hayat kalır...

Dünya zalimin, zenginin olsun
Cehennem kötünün, cennet iyinin olsun
Şu durmadan kurulup dağılan evrende
sevgili bizim olsun, canı canımız olsun.

"Dön Bak Ayna'ya" belki harçlıklarımdan ayırıp satın aldığım ilk albüm değildi ama çok rahatlıkla söyleyebiliyorum ki dinlemekten en çok eskittiklerimden biriydi. Ortaokulda olmalıyım o yıllarda... Yaşıtlarımın durumu neydi bilemiyorum tabii ama o vakte kadar aşk kelimesinin lugatımda yeri olmamıştı. Haliyle her türlü entrika ve sevda masalının kendine kurulacak bir köşe bulduğu şarkılara kendimi nasıl kaptırıyordum, hâlâ hatırladıkça şaşar kalırım. Bilimadamlarını geç de olsa bu durumu araştırmaya çağırıyorum.

Bu yazının öznesi olan şarkının klibiyle başladı tabii benim Ayna'ya olan hayranlığım. Kral TV'nin arabeskin dibine vurmadığı, mütemadiyen (bu kelimeyi de öyle bir seviyorum ki) popüler Türk müziğinden seçkiler sunduğu yıllardı. Uzatmayayım, "VJ Bülent'li yıllar" desem 'şıp' diye hatırlarsınız aslında.

Neyse... Açıkçası şarkı da klip de beni can evimden yakalamıştı. Şarkının ve özellikle sözlerin neden bu kadar etkilediğini anlamadığımı başta da belirtmiştim ama özellikle gazetelerin üçüncü sayfasından arak bir senaryoyla karşımıza çıkan klibi sahne sahne ezberleyecek noktaya gelmiş olduğumu da şimdi öğreniyorsunuz. Yıllar geçtiktan sonra anlıyorum ki güfte konusunda hakikaten başarılı olan bir şarkının böylesine alakasız bir kliple pazarlanması büyük hata. "90'lı yıllar geçiş dönemiydi" derler ya, bok yemişler afedersiniz. Klipleri atın bir kenara, o yıllar Türk popüler müziğindeki gerek güfte gerekse beste kalitesini günümüz popüler müziğinde bulmak mümkün değil.

Hani yaşımız kemâle erdi... Şarkılarda ilk aradığımız şey müzik değil artık. Satır satır seçiyoruz şarkılarımızı. Kendimizden, yaşanmışlıklarımızdan bir şeyler bulamazsak sahiplenemiyoruz eskisi gibi. Albümün üzerinden geçen 14 senenin ardından rahatlıkla söyleyebiliyorum ki Sen Unutma Beni bana ilk günkünden daha az haz ve duygu yoğunluğu vermiyor. Belki de duygusal gelişimime ciddi ölçüde katkı sağlayan bir ayna oldu. Ayna'ya selam olsun...

Soldaki fotoğraf Hakan Şükür milletvekili seçilmeden öncesine ait; sağdakiyse seçildikten sonrasına... Bilimadamları midenin sindiremeyeceği tek maddenin elmas olduğunu söyler. Yalan!

"Günahkâr adam, günahkâr adam... Nereye kaçacaksın o gün geldiğinde?"

• 348 günlük bir aranın ardından kim, neden, nasıl dürttüyse yeniden pazartesinden pazartesiye mırıldanmaya karar verdim. Kim bilir, belki de hiçbir zaman bırakmamıştım.
• George R.R. Martin imzalı Buz ve Ateşin Şarkısı serisini okuyorum bir süredir. Daha popüler adıyla Taht Oyunları olarak bilinen eser hani... Pek çok dizi/film-kitap uyarlaması gördüm ama esere bu denli sadık kalındığına ilk kez tanıklık ediyorum. Bununla birlikte okurken yazarın hayal gücüne ve yarattığı evrene hayran olmamak elde değil. Müthiş bir hikâye olmasının yanında anlatım dilinin biraz daha yetkin olmasını dilerdim.
• Bu arada kitapları Türkçe'ye Sibel Alaş çeviriyor. Hani 90'lı yıllar Türk pop müziğinin emekçilerinden Sibel Alaş...
• 90'lı yıllar Türk pop müziğinden bahsetmişken... Çokça zamandır alayla bahsedilen o dönem pop müziğini özlemediğimi söylesem yalan söylemiş olurum. Ayrı bir havası, ayrı bir tadı vardı. Yok muydu? Bugün bir Hakan Peker yok. Kenan Doğulu'dan yığınla var belki ama bir Bora Öztoprak hiç yok.
• Göksel Baktagir... İtinayla dinleyiniz.
• Siz siz olun son dönem popüler bir Türk filminin gazına gelip sevdiceğinize "Evimsin" gibi bir hitapta bulunmayın. Hiç hoş duruyor mu Allaseniz?
• The Hobbit: An Unexpected Journey'nin vizyona girmesine artık bir aydan çok daha az bir süre kaldı. Yüzüklerin Efendisi'ni üçleme haline getirme riskine kılı kırk yararak giren New Line Cinema filmlerin gişedeki başarısından güç almış olacak ki hepi topu 350 sayfalık bir kitaptan üçleme çıkarmayı başardı. Her ne kadar Peter Jackson'ın işin altından başarıyla kalkacağına inanıyor olsam da sırf parasal kaygılardan dolayı böyle bir şeye soyunması pek hoşuma gitmedi açıkçası. Ha bir de, n'olur bu filme giderken Yüzüklerin Efendisi gibi bir başyapıt göreceğiniz umuduyla gitmeyin. Tamam, konusu itibariyle Yüzüklerin Efendisi'ne hazırlık gibi görülebilir ama her şeyden önce Tolkien'in çocukları için yazdığı bir masal bu.
• Geçmişle yaşamaya bayılan bir toplumuz. Fi tarihindeki o güzel şairlerimizden neden artık yok mesela.
• Her haftayı bir şairle, ilk haftayı da Turgut Uyar'la bitirelim öyleyse:
  "...
  Aşkım da değişebilir gerçeklerim de
  pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı
  yan gelmişim diz boyu sulara
  hepinize iyi niyetle gülümsüyorum
  hiçbirinizle döğüşemem
  Siz ne derseniz deyiniz
  benim bir gizli bildiğim var
  Sizin alınız al inandım
  morunuz mor inandım
  ben tam kendime göre
  ben tam dunyaya göre
  ama sizin adınız ne?
  Benim dengemi bozmayınız."

"Lüzumsuzluğuma, faydasızlığıma bu andan itibaren inandım. Ara sıra hayata tekrar döner gibi olduğum, yaşadığımı zannettiğim oldu. Hatta bunları düşündükten birkaç gün sonra, yepyeni bir vaziyet, beni bir müddet için tesiri altına aldı ve oyaladı. Fakat ruhumun en derin bir köşesinde yeryüzünün bana ihtiyacı olmadığı kanaati, her zaman için yerleşip kaldı."

Kürk Mantolu Madonna

Evgeny Grinko... Not edin bu ismi. Yıllar sonra "Ben popüler olmadan önce de tanıyordum" diyebilmeniz için önemli. Başınızın göğe ereceğinin garantisini vermiyorum.

Benim bu adam! Dünyaya bir Messi, bir Tolstoy, bir Freddie Mercury, bir Neil Armstrong hüviyetinde gelmemiş olmam benim suçum değil belki ama bazı şeyleri değiştirmek için en ufak bir çaba sarf etmiyor oluşumun yegâne sorumlusu benim. Eğitimini tamamlamış, askerliğini 'ölmeden' noktalamış bir yurdum erkeği için sırada ne varsa o bende yok. Yani, şimdilik... İlerisini bilemiyorum. Peki bende olan ne? Emektar bir PS3'üm var mesela; sonra kitaplarım, dizilerim... Para kazandırmıyorlar ama az buçuk beni mutlu etmeye yetiyorlar. Para kazandıran yerleri de denedim elbet. Mutluluk, huzur ve sağlık dışında her şeyi veriyorlar; tabii geride bir şey kaldıysa... İşte tam da bu yüzden birlikteliklerimiz 6 aydan fazla sürmüyor. Televizyonda bas bas bağırıyor ya adamın teki: "Bu değil, bu hiç değil; ben farklı bir şey istiyorum" diye, kızmayın ona, haklı çünkü; kendimden biliyorum. Beni hem mutlu edecek hem de para kazandıracak o farklı şeyi bulsam belki de gereksizliğimi başka birine devredebilirim ama öyle görünüyor ki uzun bir süre daha unvanımı kaptırmaya niyetim yok. Hele hele etrafımda "Sen de bir haltı beğenmiyorsun" diyen robotlardan yığınla varken zor. Bugün ömrümün 26 senesini geride bıraktığım gün ve şunu rahatlıkla söyleyebiliyorum ki 26 senede 26 adım yok katedemedim. Dolayısıyla yanımdaki spot ışığın ve bir kadeh şarabın bana verdiği yetkiye dayanarak kendimi dünyanın en gereksiz adamı ilân ediyorum. Sağlıcakla...