Her zaman bir hikâye çıkarmak mümkün bu mahallenin çocuklarından. Belki de hikâyeler hep çocuklardan çıkıyordur, kim bilir? Ağlamaları hikâyedir, gülmeleri başka bir hikâye; düşmeleri bir hikâyedir, kalkmaları ayrı bir hikâye... Bu kez yanıma geldi biri koşarak; hızlı yürüyordum ve yetişmesi gerekiyordu... Mahcup, sıkkın ama gülümsemesi yüzünden eksik değil; ona ihtiyacı olduğunu biliyor, ne olursa olsun kaybetmemek niyetinde.

"Abi" diyor, "saatiniz kaç acaba, öğrenebilir miyim?"

6-7 yaşındaki bir çocuğun zamanla ne işi olur ki? Benim de olmayacak, senelerdir boş bileklerim. Neyse ki modern çağın gereklerini yerine getiriyorum, telefon ekranından ezbere okuyorum:

- 4'ü çeyrek geçiyor.

+ Hımm, peki o zaman abi, şey, ımpf, 75 kuruşunuz var mı peki?

İşte bir çocuğun ihtiyaç duyacağı asıl şey!

- Ne yapacaksın sen 75 kuruşu?

+ Gofret alacağım abi, aslında 1 lira ama 75 kuruşa da verir bakkal.

Saniyeler sonra sımsıkı kapattığı avuçlarını bir köşe esnafına açmak için koşturmaya başladı. Hayatta tebessüm ettirecek ayrıntılar var, yok değil. Peki ya ben? Okul öncesi çağımda avcumdaki bozuklukları bakkala gösterip "Amca buna ne var?" diye sorduğum günlerin tadını bir daha ne zaman alacağım?